सिरेन बान्तावाकाे कविताः 'दुष्चक्र र सुदूर युटोपिया'

फाल्गुनन्द ३,राँके पाँचथर जन्मिएका कवि सिरेन बान्तावा हाल झापामा बसाेबास गर्छन् । सचेतता र नवीनता उनका कविताका मूल सत्त्व हुन् ।

हरेक साँझ 
जून फुल्ने क्षितिजहरूमा 
दावानल हेरिरहन्छु अचेल 
भयले चपाएको 
थकित आँखाहरूले ।

सहरबाट देखिने 
देहाती आकाशको 
सङ्कुचित छात्तीलाई चिरेर 
ताराहरू जल्दै झर्दाको
मृत्यु उत्सव मनाउँदै,
कर्‍याङ्कुरुङको ताँती 
मानसरोवरको यात्रा गर्दा
देशले बुढो दिन बोकेर  
मृत समयसँग संसर्ग गर्छ 
तरुनी रातको बस्तीमा ।

वुहान जलेर गाउँ छिरेको
दावाग्नीले आलिङ्गन लपेटेपछि
सहर र गाउँको आँसु 
चिसो हिउँझैँ पग्लिँदै  
नवमल्लिकाको पहेंलो फूलमा झरेर
आँसुहरू शहिद बन्छन् ।  

क्लिमिने अप्सरा पुत्र 
प्रमिथसले आगो चोर्नुको परिणति
जन्जिरमा जेलिएर आफू
चिललाई कलेजो लुछाउन
स्वीकार गरेजस्तै 
सिकन्दरहरूको आदेश पत्रमा 
जीवनलीला र मृत्युको 
हस्ताक्षर गर्न स्वीकार्नु छ । 

शताब्दी फन्को गनी आउने 
दुष्चक्रले सेमुएल हेन्मेन 
धन्वन्तरी हिप्पोक्रेट्स र
अश्विनीकुमारहरू 
अज्ञात युगको अत्तल गहिराईमा 
जलेर खरानी भएझैँ 
जलिरहेछौँ हामीहरू पनि
आधा शरीर अग्निमा र
बाँकी छन् आगतका आशाहरू,
केही अवशेषहरू ।
सुनुइ जातीहरूले देख्ने सपना जस्तो 
बन्जरभूमि बीचमा  
या फिनिक्स चराले 
खरानीमा पुनर्जीवन खोजिरहे झैँ
खोजिरहेछौँ हामी विखण्डित
भाग्य र भविष्यका सुदूर युटोपिया
भयले आक्रान्त 
थकित आँखाहरूले 
एक सुनौलो भविष्यलाई पर्खिएर ।