कविता- मेचीलाई बाटो सोधेर

टिस्टा, रङ्गित र रेली
धुपीडाँडाहरू यी
परिचित–परिचित
मेरा पहाड–पखेरा यी
सपना यहाँ कुण्ठित छन् यद्यपि
बिपना यहाँ लाञ्छित छन् यद्यपि
सौन्दर्य पनि पीडामय छ
पीडामा पनि एउटा मिठास छ
विह्रवलताभित्र आनन्द
आनन्दभित्र विह्रवलता
यो विस्तीर्ण हरियालीको चियाबारी
बिर्संदै–बिर्संदै सबैलाई
जब आफ्नै ठानी देशको सँघारभित्र पस्छु म
कतै–कतै अपरिचित–अपरिचित पाउँछु आफूलाई।
पर्यटकजस्तो पाउँछु आफूलाई।।
विगतका धमिला छापहरू
पहिल्याउँदै–पहिल्याउँदै
शून्य/एकाकी यात्रापथमा
माटा र ढुङ्गाहरू
पहाड र भन्ज्याङहरू
सेता–सेता हिउँका चुचुराहरू
कोशी र गण्डकी
मेची र महाकाली
पुराना अमिला व्यथाहरू
बोकेर उभिन्छन्
मेरा सारा विवशता बुझेर
अनि आफ्नै ठानी जब देशको माटो कुल्चन पुग्छु म
कतै–कतै अपरिचित–अपरिचित पाउँछु आफूलाई
— पर्यटकजस्तोपाउँछुआफूलाई।।