कविता : बाँपुको प्रश्न

अशोक किराँत नेपाली साहित्यमा कलम चलाइरहेका सक्रिय स्रष्टा हुन् ।

यहाँ समय वशमा छैन
रोक्न मन थियो
भागिरहेको नदीलाई
अनि सोध्न मन थियोे
हे नदी तिमी किन
यति बिघ्न प्यासी
बनेकी छौ ? 
टिक्रिटको चिहानबाट
फेला पारिएको फौजका शवहरू
बैँशका तन्नेरी सौन्दर्य थिए
फुल्ने मौसममा
असिनाले चुटेको
गुलाफ जस्तै देखिन्थे ।

किन यति बिघ्न
नीच बन्छ मान्छे ?
पृथ्वी चोईटाउने
अस्त्र शस्त्रको आडमा
हरेक सेकेन्ड
बुध्दका बलि चढाई रहेछन्
आफू शेर बन्ने संकल्पमा

काबुलको घना जंगल होस् या
घना सहरमा
बन्दुकले फिँजाएको त्रासदी
यौटा कटु ऐठन बनेर
घाँटी निमोठी रहेछ
हरेक बिहानको
यहाँ हिंसा बशमा छैन ।

चुपचाप उम्किरहेको समय
रोक्न नमिल्ने जिन्दगीको सुई
भोग्नैपर्ने युगको यातना
आफू बुध्द भएर पनि
रगतको नदीमा
पौडिरहनु पर्ने बाध्यता
चुपचाप सहनु पर्नेछ
निकम्माहरूका द्वन्द्व
यहाँ मान्छेको मगज बशमा छैन।

मुखमा देखिन्छ रगतको टाटो
दाँतमा अल्झिएको छ मासुको चोईटो
जिब्रो रातै देखिन्छ
र पनि उसले
उध्घोष गरिरहेकै छ विश्वशान्ति