जति बेला क्षितिजमा सूर्यका गुलाफी किरणले 

बाटोमा आउने जाने यात्रीलाई बिदाइका हात हल्लाउँदै थिए ! 

म तिम्रो आउने सम्भावित दु:खको आयतनलाई 

जीवनको गोल टेबलमा राखेर नापिरहेको थिए । 

 

तिमिलाई जुन र ताराहरूको माझ 

उभिएको हेर्ने रहर पुरा गर्न, 

म हत्केलामा एक टुक्रा आकाश बोकेर 

तिम्रो ठेगान खोज्न हिँडेको थिए,

तर ,

यो परिश्रमको जीवनमा थकाइ मार्न खोज्दा ! 

मेरो सपनाको आकाश उडेर बिलायो ।

 

यो भूगोलको एक जोडी नौलो आँखा-

यो बस्तीको बुढो स्पर्श 

एक नौलो खुसी- एक नौलो दु:ख 

कसैले नदेखेको एक सेतो चरा 

बेनाम कुनै फुलको बोट !

कुनै नयाँ अनुहारको आकार- कुनै अद्भुत मान्छे ! 

म पनि त हुन सक्थे ? 

 

सम्भावनाका टाकुरामा बिरानो अतीत टुप्लुक्क बसेर, 

बुन्दै छ, जीवनको सौन्दर्य चित्र, 

मानौँ- समय रोकिएको छ, कामहरू थन्क्याएर जिम्मेवारीहरू थकाइ मार्दै छन् ! 

बिजुली चम्के जसरी भविष्य बेलाबेला, प्राप्तिका बादल लिएर आउँछ ! 

खुसीको इच्छाशक्ति भित्र एकपटक फेरि असिनाको प्रहारले

बिछिप्त भएर मेरो वर्तमान बेहोसीमा कतै हराउँछ ।

यदि तपाईंसँग कुनै लेखरचना वा मूलधारका मिडियाबाट किनारीकृत मुद्दा तथा विषयहरू छन् भने हामीलाई article.themargin@gmail.com मा पठाउनुहोस् ।

द मार्जिन

लेखकबाट थप...

सम्बन्धित समाचार