कविता - लिम्बुनी कान्छी

हजुरले छोडेर गएदेखि त...
सोल्टीनी..
आजभोलि कता-कता
यो मन पनि...
हजुरकै सम्झनामा बिरक्तिनु थालेको छ ।
साउनका झरिले
बगाउन नसकेका यी हजुरका यादहरू ।
बलेसीमा परेको पानीसँगै 
हिउँदका चर्को घामले 
मेटाउन नसकेका 
हजुरको पैतालाको डोबहरू
म
एकैछिन्
हेर्छु
मेरा घरको आगँनीमा ।

घाँस दाउरा 
मेलापात गर्दा
अरुणा लामाको 
गीत गुनगुनाईरहने 
आवाज आजकल सुन्न नपाउँदा
कता.....कता....
यी...प्रिय...मेरा गाउँपनि 
सुनसान भए जस्तो लाग्नु थालेको छ ।
हजुरले त
जिन्दगीको पानामा
कहिले नमेटिने 
रहराउने गरी
थुप्रैथुप्रै,
इतिहास कोर्नुभएको छ
सोल्टीनी 
हाम्रो अन्तिम भेट हुनु थिएछ ।
सोल्टीनी
मेरो घर
खोल्सी पारीपट्टी 
भ्याक्सु चौकमा ।
निक्कै अबेसम्म हामी बस्यौँ ।
र
छुट्ने बेला त
हजुरको आँखा निक्कै रसाएको थियो ।
बस्नु है सोल्टी
अब त जानु पर्यो भनी ।
हजुर पनि आफ्नो गाउँतिर लाग्नु भो र
म 
पनि 
आग्नो घरतिर लागे 
त्यस पछि कहिले  
भेट भएन
मेरो
सोल्टीनी
हजुरसित