कथाः कुमारी कोख

मन्दिरा मधुश्री

“तिम्रो आमा आउनुभो ! तिम्रो आमा आउनुभो !!” म गाडीबाट ओर्लेकी मात्र थिएँ, आँखाभरि उत्सुकता बोकेका एक हुल केटाकेटीहरू मतिर अगाडि बढे । भीडमा चेपिँदै । अनमेल उमेर बोकेका अनि एक अर्कामा भिन्दै वा परिचय नमिल्ने खालका रङ र अनुहारमा सजिएका ।सबैभन्दा पछिपछि करिब चार वर्षको फुच्चे दौडँदै थियो । खुसीले रमाउँदै । “आमा आउनुभो ... ! आमा आउनुभो”को सुँगा रटानमा । अरुको लागि दुलही वा बेहुली मात्रै र खास आमाचाहिँ म उसको मात्रै थिएँ । सायद त्यसैले अरूहरू मेरो वरिपरी मात्र थुप्रो लागे तर ऊ भने हुण्डरीजस्तै आएर दुवै हातले मेरो साडी समातेर, दुवै खुट्टामा अंगालो मारेर चपक्क टाँसियो मसँग । अनि तोतेबोलीमा भन्यो, “आमा..!.हजुल काँ जानु भाको थ्यो ?”मेरो खुट्टै चलाउन अप्ठ्यारो भएपछि कोही छोरी मान्छेले उसलाई मबाट जर्बजस्ती तानेर बोकेर लगिन्- “अब बाबुको आमा आइहाल्नु भयो । भोलिदेखि अब छँगै खाने, छँगै छुत्ने हस् ?” उसकै लवजमा फकाउँदैथिइन् ती महिलाले ।

तर ऊ भने उनको अँगालोबाट मुक्त हुन खोज्दै रोइरहेको थियो । “नाइँ ..म आमा छँग... जाने .... । आमा छँगै .... बछ्ने .... भन्दै । थुप्रै मान्छेहरूको भीडमा दुईवटा कुर्सीहरू मात्रै खाली राखिएका थिए । ती खास हाम्रा लागि भनेर राखिएका रहेछन् । “यता बस यता” कसैले हामीलाई संयुक्त सम्बोधन गर्यो  । हामी त्यतै डोहोरियौँ त्यही आदेशसँगै र बस्यौँ कुर्सीमा । भीडबाट अरू थुप्रै बुझिने र नबुझिने आवाज सँगसँगै उसको पनि आवाज आउँदै थियो अरूसँगै मिसिएर । म पनि आमा छँगै बछ्ने .... । स्वतन्त्र नभएर रुवाई  मिश्रित थियो उसको आवाज अझै पनि ... । किन किन मेरो मन, ध्यान भने उसितै थियो पहिलोपटक त्यति भेट्दा पनि ।
   

हाम्रा अगाडि पूजाका सामग्रीहरू राखिएका थिए । अनि दुईजना छोरीमान्छेले हामीलाई एकैचोटी पूजा र आरती गर्न थाले । आरती गरेपछि मलाई समातेर भित्र पस्न अनुरोध गरे । त्यहाँका मान्छेहरूजस्तै नयाँ र नौला थिए, ती मलाई गर्न लगाइएका क्रियाकलापहरू पनि । त्यसैले आज्ञाकारी बालकझैँ म धानको थुप्रोमा पीठोको दियोमाथि बालिएको बत्ती दाहिने खुट्टाले टेक्दै टेक्दै भित्र पसेँ । रोलक्रमानुसार टिका लगाइदिने अथवा नयाँ मान्छेको मुख हेर्ने कार्यक्रम हुन थाल्यो ।  त्यो फूच्चे पनि मसँगै टाँसिएर बसेको थियो, दुईजनाको बीचमा बसेतापनि, टिका लगाएर मलाई दिएको पैसा वा उपहार “यो मलाई” भन्दै ऊ नै झम्टिएर लिन्थ्यो र आफ्नो अगाडि थुपारेर राख्थ्यो । एकक्षणपछि मेरो हाते व्याग पनि मबाट उसले खोस्यो । “आमाको म लाक्छु....” भन्दै त्यसैमा खुसुखुसु मलाई टीका लगाएर दिएको पैसा राख्न थाल्यो ।

उसको अबोध बालापन र म प्रतिको आत्मीयता वा झुकाव देखेर अवाक हुन्थे प्रायः सबैजना टिका लगाइ दिनेहरू । आगन्तुकहरु कतिपय “विचरा..!”. भन्दै आँसु पुच्छ्दै उठ्थे । कतिपयले विशेष अनुरोध गरेका थिए मलाई टिका लगाइदिँदै “यो तीते बालखको यो भरोसा र विश्वासलाई कहिल्यै मर्न नदेउ है दुलही...।” ऊ कहिले मेरो हात समातेर चुरा खेलाउँथ्यो । कहिले मेरो घुम्टी तानेर निकाल्न खोज्थ्यो । “यो किन लगाको आमा ! म पनि लाउँछु नि” भन्दै । कहिले मेरो दुवै हात एकै ठाउँमा तानेर औंलाको औंठी गन्थ्यो, “वान .... तु.... फाइप... एत ..... फोल । दिनभरी अनेकौँ मन्त्र र विधिद्वारा आफ्नो भएको मान्छेसँग भन्दा पनि पहिले ऊसँग मेरो आत्मिय  सम्बन्ध गाँसिइसकेको थियो । स्पर्श साटिएको थियो । भरोसा र विश्वासको बीज झ्याँगिइसकेको थियो त्यस घरमा ।
   

“माम खाएर आएपछि आमासँगै बस्ने ल ...।” आवाजसँगै फेरि कसैले हाम्रो आत्मीयतालाई चुँडालेर टपक्क टिपेर लगे उसलाई ।  एउटा अलौकिकताको अनुभूत हुँदै थियो उसँगको सामिप्यतामा । तर उसलाई टिपेर लाँदा ऊ सँगसँगै म पनि चुंडिएर गएँ अलिकति । “म त आमा छँगै माम खाने ...!” नेपथ्यमा उसको आवाज धूमिल हुँदै गयो । सम्बन्ध पतिसँगको भए पनि मेरा आवश्यकता अरू नै कसैको थियो । र यही आवश्यकता परिपूर्तिका लागि मलाई दुलही बनाएर भित्र्याईंदै  थियो त्यसघरमा । थुप्रै नयाँ र नौला अनुहारहरू ठोकिन्छन् मसँग विभिन्न साइनो र सम्बन्धहरू बोकेका ।
सबैकुरामा दक्ष र सक्षम भएता पनि म त्यस घरमा नयाँ बेहुली थिएँ । त्यसै भएर होला सायद अरूकै निर्देशनमा आफूलाई परिचालित गरिरहेथेँ म । प्रतिक्रिया विहीन भएर ।
   

खाना खाएर सुत्ने कोठामा तानिएँ म पुनः यन्त्रवत भएर । म कोठामा पुग्दा देख्छु, मेरो-हाम्रो सुहागरातका लागि सजाइएको ओच्छ्यानमा ऊ पल्टिरहेको छ आल्हादित भएर । कहिले सुत्छ । कहिले उठ्छ । कहिले उफ्रन्छ ।  कहिले गुल्टुङ खेल्छ । कहिले खुसीले नाच्छ । प्रकृतिले संसारको सबै खुसी उसैमाथि घोप्ट्याइदिएको छ यतिबेला । उसका क्रियाकलाप देखेर मलाई पनि आफु यो उमेर र बेहुली हुनुको सबै अस्तित्व बिर्सिएर उसैको खुसीमा सहभागी होऊँ जस्तै लाग्यो ।  उसले ओच्छ्यानलाई तीन भागमा लगाएको रहेछ । यहाँ म छुत्ने...।. यहाँ आमा छुत्ने अनि यता बाबा छुत्ने । छेउछेउमा हाम्रो लागि ठूलो सिरानी र बीचमा आफ्नो लागि सानो सिरानी राखेर उसले आफ्नो ठाउँ बनाएको थियो ।
   

समय विस्तारै रात्रीउन्मुख हुँदै थियो। नेपथ्यमा कल्याङ कुलुङ भए तापनि कोठामा मात्र तीन प्राणी थियौँ । ऊ म र उनी । ऊ अप्रत्याशित रूपमा र उनीसँगको विहेपछि स्वाभाविक रूपमा भएको आफ्नो र उनी विभिन्न मन्त्र, विधि र क्रियाकलापद्वारा बनाइएको मेरो आफ्नो मान्छे .... । मैले अब दिनभरीको उत्तरदायित्व वहन गर्नुपरेको पक्षलाई बिसर्जन गर्न थालेँ । मलाई अझ सुन्दरी बनाउन लगाइदिएका आभुषण र परिधानहरू फुकालेर टेवलमा थुपारेँ । त्यसदिनको भूमिका निभाउन ओडाइदिएको घुम्टी निकालेर थुपारेँ । भारी लुगा फेरेर सहज लुगा लगाएँ । भनौँ त्यसदिनको जिम्मेवारीबाट आफूलाई मुक्त गराएँ । पटक पटक थपिएको श्रृंगारलाई पखालेँ, जेहोस् म आफूलाई हरेक कोणबाट ताजा र सहज बनाएर कोठाभित्र छिरेँ । ऊ आफ्नो बाबुसँग जिज्ञासा पोखिरहेको थियो । 
“ यत्लो दिन आमा काँ जानुभएको थ्यो बाबा ?”
“मामाघर ।”
“किन जानुभएको अले मलाई छोलेल.... ?”
“बाबुलाई खेलौना, पापा, किन्दिन जानुभाको अरे ।”
“अनि खै त आमाले ल्याइदेको खेल्नेकुला अनि पापा ?”
“उता राखेको छ  नि । भोलि आमाले दिने हस् ।”
अनि मामाघल जाँदा बाबुलाई किन नलगेको अले आमाले...... ?”
“बाबुले झगडा गर्छ, दुःख दिन्छ भनेर नलगेको  नि....।”
“अँ..म अबदेखि कहिल्यै झगला त गल्दिन ...। दुःख पनि दिन्न ..। अब बाबुलाई छोलेल कहिल्यै नजानु भन्नु ल बाबा आमालाई....। ”

बाबा छोराको अन्तरङ्ग वार्तापाल सुनेँ एकैक्षण ढोकैमा उभिएर । जब म भित्र पसेँ, उनले मलाई लक्षित गर्दै उसलाई सम्झाए, “ऊ आमा पनि आउनु भो । अब तिमी ज्ञानी बनेर सुत न त हस् .... ?
ऊ सुत्नुको सट्टा झन् उत्साहित हुँदै उठेर म पट्टि फर्किँदै भन्यो – “आमा ..! अबदेखि मलाई छोलेल ....... ।  जब उसका र मेरा आँखा जुधे, अगाडि वाक्य पुरा गर्न सकेन उसले । मलाई हेरेर त्यतिकै अड्कियो उसको बोली । र हेरेको हेर्यै गर्यो मलाई जिज्ञाशु नयनले । म नै उसको मनोदशा पढेर अगाडि बढ्दै भनेँ – “ल बाबा । अबदेखि म बाबुलाई छोडेर कहिल्यै पनि जान्न । बाबुसँगै बस्छु । अनि बाबुसँगै खेल्छु । हुन्छ ..... ? म शब्दसँगै ऊ भएठाउँमा पुगेँ र उसलाई मायाले सुम्सुम्याउन थालेँ ।
 “नाइँ ............।” चिच्याएर उसले उसले मेरो हात झट्कार्यो । ढकमक्क गुलाफ फूलेको उसको मुहार अहिले सुकेको पलाँस भयो । सशंकित, भयभित र रुन्चे अनुहार बनाएर उसले भन्यो–“तपैँ मेलो आमा होइन के........... । तपैँ किन आको याँ ? जानु बाहिल के ..।”  झस्कियौँ हामी दुवैजना, उसको यस अप्रत्याशित अस्विकारोक्तिले । “हो त तिम्रो आमा त हो नि” ... प्रमाणित गर्न खोजे उनले ।
   

 हैन ... । हैन ... । हैन... । यो मेलो आमा हैन के... ।” दृढनिश्चयी भएर प्रतिकार  गर्यो उसले । हामीले मुखामुख गर्यौं । बाबासँग टाँसिएर ठुसठुस गर्दै  सुत्यो ऊ । उसको एउटा खुसीको संसार भताभुङ्ग भएको थियो । विश्वासको पहाड भत्किएर चकनाचुर भएकोमा नरमाइलो लाग्छ मलाई । मैले कति  प्रयास  गरेँ, फकाएँ र प्रमाणित गराउन खोजेँ उसको म आमा नै हो भनेर तर उसले बालहठ देखाइनै रह्यो । त्यो पनि पूर्ण विश्वासका साथ । अहँ पग्लेन कसै गरेता पनि । एकचोटी पनि फर्केर हेरेन मपट्टि । झन् अँगालो मारेर चपक्क टाँसियो आफ्नो बाबासँग ।
   

अघिसम्म “अब कहिल्यै पनि आमालाई जान नदिने ल” भन्दै बाबालाई बारम्बार अनुरोध गर्ने उसलाई पुन एकचोटी फकाउने उद्देश्यले घुक्र्याउँदै भनेँ –“अब त्यसो भए आमा फेरी मामाघर जाउँ त बाबूलाई छोडेर ..... ? ” छेउमा बसेर सुम्सुम्याएँ । “जानु ... जानु । हजुल मेलो आमा हैन के ...।” पुनः पग्लेन ऊ । वास्तवमा म उसको आमा थिइनँ नै अनि कसरी स्विकारोस् त जबर्जस्तीले भन्दैमा । तीन महिना अघिमात्र उसको आफ्नी आमाले यस संसारलाई र आफ्नो चारवर्षे छोरालाई छोडेर अप्रत्याशित रूपमा गइन् कहिल्यै नफर्किने गरेर । अहँ उनलाई आफ्नो प्राणभन्दा प्यारो लाग्ने सन्तानको मायाले रोकेन । उनले उसलाई संसार त देखाइन् तर संसार चिनाउने दायित्वबोध विर्सेर सुटुक्क लागिन् अनन्ततिर .... ।

उसको तोतेबोलीको अर्थ नै नबुझी हराइन् शुन्यतामा । ढुंगाभन्दा कठोर भयो उनको मातृवात्सल्य । हिउँ भएर जम्यो ममता पनि सायद । त्यसैले त उसले गुमाएको अपुरो, अधुरो, अतृप्त मातृ वात्सल्य र ममता परिपूर्तिका लागि मलाई भित्र्याइएको थियो त्यस घरमा केही घण्टा अघि । उसको बाबुसँगको साइनोमा बाँधेर । खासमा मेरो आवश्यकता प्रत्यक्ष उसको बाबुसँग देखाइएतापनि उसलाई मात्र थियो अप्रत्यक्ष रूपमा । मैले फेरि फकाएँ, अहँ उसले पटक्कै मान्दै मानेन । बाबाले विश्वास दिलाउन खोजे पनि पत्याएन । साँच्चै कसरी बिर्सन्थ्यो होला र यति चाँडै उसले आफू एउटा तुच्छ र सुक्ष्म भ्रुँण पसेर १० महिनासम्म बसेर आफ्नो स्वरूप र अस्तित्व निर्माण भएको कोखलाई ? कसरी बिर्सन्थ्यो होला र जीवनको बोध गराइदिने आफ्नो आमाको न्यानोपनलाई ?

संसारमा प्रथम परिचय उसको आफ्नो आमासँग भएको थियो । संसारमा प्रथम पटक आँखा खोल्दा उसले पढेको पीडा र हर्ष मिश्रित अदिप्त स्निग्ध अनुहार उसको आमाको नै त थियो । जुन अनुहार उसको स्मृतिमा अझ ताजै छ । उसले धर्तीमा ओर्लने बित्तिकै पाएको त्यो मायालु स्पर्श र छातीको तातोपन, उसमा कहाँ सेलाएको छ र ? चार वर्षसम्म आमाको काखमा उफ्रँदै दुग्दामृत  घुटुघुटु पारेको स्वाद उसको जिब्रोले अझै बिर्सेकै त छैन । उसले चारबर्षसम्म आमाबाट पाएको त्यो मातृ सुगन्ध... त्यो स्निग्ध अनुहार... कसरी सजिलै ममा रूपान्तरण गर्न सक्थ्यो र ? त्यसैले उसले स्विकारेन मलाई उसको आमाको ठाउँमा प्रतिस्थापन गर्न । अन्तत उसँगै निराश भएँ म पनि ।
   

मलाई पहिले नै सबैकुरा प्रश्ताव स्वरूप राखिएको थियो । मैले एउटा चार वर्षको मातृविहीन अतृप्त टुहुरो बालकलाई आमा भएर आफ्नो मातृ वात्सल्यले ओतप्रोत गर्नुपर्ने छ । कुनै उजाड बँगैचामा फूल्न नसकेको कोपिलालाई वात्सल्य सिंचित गरी त्यसलाई ढकमक्क भएर फुलाउनु पर्नेछ । सुगन्धित र मनमोहक पार्नुपर्नेछ । “आफ्नो सानो सहयोगले कसैले जीवन पाउँछ भने कुनै उजाड बगैंचा ढकमक्क हुन्छ भने किन मैले जीवनको सदुपयोग  नगर्ने ?” त्यही विचार गरेर मैले सहस्र स्वीकार गरेकी थिएँ उक्त प्रस्तावलाई । मेरो सानो छातीमा लुटपुटिएर मातृवात्सल्यबाट बन्चित त्यो अबोध बालकले वात्सल्य कुण्ठाबाट मुक्त होस् भन्ने ठानेँ मैले ।

मैले पनि उसकै जस्तै अवोधावस्थामा नै मेरो आमा गुमाएको थिएँ । मातृ वात्सल्यको अतृप्तता कुण्ठा भएर झाँगिरह्यो जीवनभर । मैले पनि मातृ ममताको मीठो स्पर्शको आशैआशमा फक्रनु परेको थियो, एउटा सानो कोपिलाबाट । त्यसैले उसको पीडाबाट विरेचित भएर आपूmलाई समर्पित गर्न चाहेँ उसका लागि । हुन त म उसको वास्तविक आमा हुन सक्तिनथेँ, तर म उसलाई कोख दिन नसके पनि काख त दिनसक्छु । मायालु स्पर्श र वात्सल्य दिन सक्छु । छातीको न्यानो त दिन सक्छु । यस्तै साचेर नै होमिएकी थिएँ म यस यज्ञकुण्डमा । तर आज उसले स्वीकारेन सहज रूपमा मलाई । र यो कुनै अस्वभाविक पनि ठानिनँ मैले  । त्यसैले मेरो मन त्यति धेरै दुखेको पनि थिएन किनभने कुनै पनि कुरा, वस्तु वा प्राणीसँग सहज हुन, घुलमिल हुन दुईचार दिन लाग्छ नै । सहस्र स्वीकार गरेँ मैले उसको अस्वीकारोक्तिलाई ।
                   
अकस्मात् कसैले गम्लङ्ग अँगालो हालेपछि मेरो तन्द्रा भंग भयो । झसँग भएँ म । उनले मलाई आफुपट्टि फर्काए । निधारमा चुम्बन गरे अनि अँगालोमा च्यापेर सुम्सुम्याउँदै भनेँ “सन्जु ! मलाई माफ गर ल ।” “किन र हजुरले माफ मागेको ?” बिस्तारै सोधेँ । “कुनैपनि नारीले आफ्नो सुहागरातलाई यसरी बित्ला भनेर सोचेको पनि हुँदैन होला । तिम्रो एउटा अधिकारबाट बन्चित गराएँ मैले ।”
उनी निकै भावुक हुँदै थिए । म भन्दा पनि बढी ... । मैले फुच्चे पट्टि हेरेँ, ऊ निश्चल भएर अबोध र अतृप्त निन्द्रा निदाइरहेको थियो । रुन्चे अनुहार बनाएर ... ।
   

राती सुतेपछि मैले तानेर छातीमा टाँस्न खोजेँ उसलाई । ऊ झस्किएझैँ गरेर अर्कोपट्टि फर्केर   कुक्क्रुक्क पर्यो  । बिस्तारै मैले उसको डँडेल्नोमा आफ्नो छाती टसाएँ । मेरो छातीको तातो उसको शरीरमा संचार भइरहन्थ्यो । अपार सन्तुष्टी पाएँ मैले । दिनपिच्छै म क्रमशः ऊसँग नजिक हुन खोजिरहेँ । तर ऊ भने मबाट टाढा भागिरहन्थ्यो । कहिले म खानेकुरा र चकलेट दिएर फकाउँथे भने कहिले खेल्नेकुरा देखाएर । ऊ पहिला पहिला त छेउमा आउन नै मानेन तर पछि पछि चाहिँ डराई डराई म छेउमा आउँथ्यो । खानेकुरा वा खेल्ने कुराको लोभले अनि मेरो हात्तबाट फुत्त खोसेर उन्मुक्त हुँदै भाग्थ्यो । ऊ जहिले पनि सुत्दा पहिले बाबासँग नै सुत्थ्यो । जब ऊ निदाउँथ्यो अनि म उसलाई आफ्नो अँगालोमा च्यापेर सुत्थेँ । उसले म भनेर थाहा नपाउन्जेल निदाउँथ्यो । तर जब ऊ ब्युँझन्थ्यो वा थाहा पाउँथ्यो तब असहज मान्थ्यो र मेरो अँगालोबाट फुत्किएर अर्को पटि फर्किएर सुत्थ्यो । पछि पछि अलिक सहज मान्दै गयो मेरो स्पर्शलाई उसले ।
   

एकरात म अप्रत्याशित रूपमा व्यूँझिएँ । मेरो छातीमा अलिकति पीडा अलिकति कुत्कुती र अलिकति असहजता महसुस भइरहेको थियो । छातीमा केही चपक्क टाँसिएजस्तो झुण्डिएजस्तो भो । मैले आश्चर्यमान्दै विस्तारै एक हातले सिरानीमा नै भएको बेडस्वीच थिचेँ । कोठा मुस्कुरायो उज्यालोले । उसको म प्रतिको विश्वासले हैरान भएँ म । ऊ मेरो कुमारी स्तन चुसिरहेको थियो । उसको व्यवहारले म असहज भएँ । के गरौँ  कसो गरौँ मैले निणर्य गर्न सकिन । उसलाई आफूबाट छुटाउँ त ऊ मप्रति एउटा भरोसाा र विश्वासले मेरो कुमारी स्तन चुसेर ऊ अतृप्त मातृवात्सल्य पूरा गरिरहेको थियो । भ्रम मै भएपनि । नछुटाउँ त मेरो योनिच्छेदन भए पनि कोखक्षेदन भएको थिएन । मेरो कोख कुमारी नै थियो । मेरो स्तन कुमारी नै थियो । न मेरो स्तनबाट दुध आउँथ्यो न त ऊ नै दुध चुसेर अघाएर तृप्त हुन्थ्यो । ऊ मेरो स्तन चुसेर जुन तृप्तता अथवा सन्तुष्टि खोज्दै थियो त्यो एउटा तीतो सत्य वा झुटो भ्रम मात्र थियो । जसबाट ऊ अनभिज्ञ थियो । तैपनि आफूलाई जति असजिलो भए पनि उसको त्यो विश्वासको भ्रम टुट्छ कि भन्नेमा सर्तक थिएँ म । तर धेरैबेरपछि या त उसले खोजेको भेटेन (दुध आएन) या त सन्तुष्ट भयो, ऊ यसो चलमलायो । अवचेतन अवस्थामा गरेको उसको क्रियाकलापबाट उ चेतनामा आउँदा मलाइ देखेर निराश हुन्छ भनेर मैले ऊ पूर्णरूपमा नबिउँझदै विस्तारै उसको मुखबाट आफ्नो स्तनको मुन्टो छुटाएर अर्कोपट्टि फर्केँ । एकातिर उसको भरोसा र समर्पणप्रति सन्तुष्ट हुँदैथिएँ भने अर्कोतिर संकोच र अनौठो अनुभूति ... ।
   

केहीक्षणपछि विस्तारै मेरो डंडेल्नोमा उसले कोट्यायो ।  मैले नथापाएजस्तो गरेँ तर ध्यान त्यहीँ लगाएँ । उसले फेरी पनि कोट्याउँदै अँगालो मार्यो सानो हातले । अझै म चुपचाप भइरहेँ । मन भक्कानिदै थियो । उसले फेरि मलाइ समाएर तान्यो । अझ भनौँ सांकेतिक रूपमा ऊपटि फर्कन अनुरोध गर्यो  । उसको यो अबोध क्रियाकलापले म झन् अधिर भएँ । उसँग सुतेकोमा ऊ रिसाउने पो हो कि भन्ने डर लाग्यो । उसले बाबा ठानेर मलाई फर्काउन खोजेको पो हो कि ? उसको विश्वास टुट्ला कि भन्ने डरले डराइ डराइ म बिस्तारै उपट्टि फर्किएँ । उसले पुलुक्क मेरो आँखामा हेर्यो । एकक्षण आँखा जुधायो अनि मेरो छातीमा चपक्क टाँसियो । मैले अँगालोमा बेरेर झन् टासेँ उसलाई । छाती त्यसै त्यसै आकासजत्रो भयो । जिउ हलुंगा भएर कपास जस्तै माथि माथि उडेजस्तै लाग्यो । तर मुटु गाँठो परेर भक्कानियो । आँखाबाट अविरलरूपमा आँशु बग्न थाल्यो । उसले दबेको स्वरमा तोते बोलीमा भन्यो आमा ! अब कहिल्यै मलाई छोलेर... मामाघल.. नजानु ल.. ? “हछ् बाबा म अब कहिल्यै पनि बाबुलाई छोलेल जान्न.... ।” उसलाई चुम्बन गर्दै भनेँ उसकै लवजमा  र झन् च्यापेँ उसलाई ।

जंगलका हिंस्रक पशु त माया र प्रेमले आत्मीय बन्न सक्छन् भनेँ ऊ त एउटा स्निग्ध, फूलको कोपिला जस्तै अबोध बालक न थियो । मेरो वात्सल्य प्रेमले उसको भरोसा जित्न सफल भएकी थिएँ म । उसलाई अंगालोमा च्यापेर छातीमा टाँसिरहँदा मेरो कुमारी कोख टनाटन भरिएर छताछुल्ल भएको अनुभूति भइरहेको थियो ।

(यो कथा कविडाडा राष्ट्रिय कथा प्रतियोगिता २०७६मा   पुरस्कृत कथा हो )

कथाकारको यो भन्दा अगाडि 'बुधनको घोडी' कथा संग्रह, 'मधुराग' गजल संग्रह, 'छट्टु स्यालको चोर्ने दाउ' बालकथा संग्रह प्रकाशित छन् ।