पिताले थालेकाे मासु व्यवसाय छाेराले सम्हाल्दै, गर्छन् मनग्ये आम्दानी

बाटो छेउको घरमा रामकृष्ण ढकालको पुरानो गीत 'अचानोलाई थाहा होला, चोट के हो खुकुरी'को बजिरहेको थियो ।म लगायत केही साथीहरू बाटोमा हिँडिरहेको थियाैँ । दोबाटो आएपछि सबैसँग बिदा मागेर म आफ्नो बाटो लागेँ, गीत निरन्तर बजिरहेको थियो । मेरो पाइलासँगै मैले गीत छोड्दै गए । केही पाइला हिँडेपछि मलाई अचानो खुकुरीको गीतले छोड्यो अचानो र खुकुरीको ठ्वाक ठ्वाक..... आवाजले तान्यो र म पुगेँ टंक फ्रेस हाउस, जुन चुलाचुलीको-४, आइतबारे बजारमा अवस्थित छ ।

भित्रबाट अचानोमा खुकुरी बज्रेको अवाज आइरहेको थियो । बाहिर केही ग्राहकहरू आफ्नो पालो कुरिरहेका थिए, उनी कसैलाई मासु दिँदै थिए, मासु काटिरहेको थिए, कसैलाई एकछिन पर्खनु भन्दै थिए । मान्छे आउनेजाने क्रम जारी थियो । उनको व्यस्तताले गर्दा मैले भुलाउन चाहिन बरू उसको फुर्सद नमिलेसम्म कुरेर बसे । केहीबेरपछि जब अचानो र खुकुरीको आवाजले विश्राम पायो तब म उनलाई भेट्न उनले काम गरिरहेको नजिक गए । उनी मासु काट्दा लागेको रगत पखाल्दै थिए । उनको सिरमाथि घुमिरहेको पंखा निधारको पसिनाको थोपा सुकाउन सकेको थिएन ।चिनजान पुरानै भएर सन्चोबिसन्चो सोधे, सबै बेसै भन्ने जवाफपछि हाम्रो कुराकानी शुरू भयो ।
- व्यवसाय कस्तो चल्दै छ भाइ ?
- ठिकै छ अहिलेसम्म त । अब साउन लाग्यो मान्छेहरूले अलि माछामासु बार्छन् । अरू महिनाजस्तो व्यापार चल्दैन, यस्तै छ । 

उनी थोरै मुस्कुराउँछन् । पर्तिर केही बोइलर कुखुरा जिउँदै थिए, केही कराउँदै थिए, केही मारेर बेच्नलाई तयारी थियो । 'दानादानामा लेखेको हुन्छ, खाने मान्छेको नाम' भनेजस्तै थियो कुखुराको हालत । म कुरालाई निरन्तरता दिन्छु ।
- अहिले कसरी छ कुखुरा ?
- अस्ति घटेको थियो । लकडाउनले गर्दा फेरि कुखुरा सटेज छ अहिले । त्यही भएर भाउ पनि बढेको छ । कुखुराको ३८०, सुँगुरको ४०० हो । 
- कहाँबाट ल्याउँछौ कुखुरा ?
- अहिले त हामीले आफैँ कुखुरा उत्पादन थालेको छौँ । नभए पहिले दमक, बेलडाँगी, कहिलेकहिले गाउँतिरबाटै ल्याउथ्यौँ । 

गाउँकै बजार भएपनि मान्छेको आवतजावत धेरै हुन्छ आइतबारेमा । हाम्रै गफगाफको क्रममा उसको उमेको केही केटाहरू (सायद उनकै दौतारीहरू होलान्) के छ भन्दै हात उठाउँदै हाँस्दै हिँड्छन् । उनी जवाफमा थोरै मुस्कानसहित ठिकठाक रहेको जवाफ फर्काउँछन् । म प्रसंग मोडछु ।
- आफूसँगैको साथीहरू कोही पढिरहेको छन्, कोही विदेशमा छन् । तिमी चैँ किन यहाँ ?
- उनको मुस्कान कायमै छ, संगतले होला । जेको संगत गर्यो त्यही भइँदाे रैछ ।
- कति भयो मासु काट्न थालेको ? 
- ९ वर्ष भयो ।  

हाम्रो गफगाफकै क्रममा केही ग्राहकहरू थपिए । उनी आफ्नो कामलाई निरन्तरता दिन थाले । म उनको मासु काट्ने कला हेरिरहेको थिए, एउटा दर्शक भएर । उसले कामसँगै मसँग गफ गर्न पनि भ्याइरहेको थियो । म उनको शुरूवाती दिनहरू, सँगै यहाँसम्मको यात्राको बारेमा कुरा गर्दै थिए । उनी बिस्तारमा नभए पनि केही तल-माथि गर्दै आफ्नो कामको यात्राको बारेमा बताइरहेका थिए ।

उनको बुवा टंक गजमेर पहिले आरा काट्ने काम गर्थे । उनले ओरालो झर्दै गरेको उमेर, हुकर्दै गरेको सन्तानसँगै थपिँदै गरेको जिम्मेवारी, सरकारी तबरबाट पारित भएको वन मुद्दा सम्बन्धिको नयाँ नियम र गाउँ भित्रिँदै गरेको चेनआराले गर्दा । आफ्नो पहिलेदेखि गर्दै आएको आरावालाको काम छोडेर नयाँ व्यवसाय गर्ने निधो गरे । व्यवसाय शुरूवातसँगै व्यवसायले दिने घाटानाफा सम्हाल्दै निरन्तर लागिरहेको उनलाई परिवारले पनि सबैको तर्फबाट साथ सहयोग गदर्थे । समय सधैँ एकैनासको हुँदैन भनेजस्तै भयो उनको जीवनमा पनि । छोराछोरीको घरजमसँगै आफूमा परेको दुर्घटना । टंक लामो समय बिरामी परे । चलिरहेको व्यवसाय रोक्ने कि चलाउने अवस्था थियो । त्यो बेला उनी अर्थात् टंकको कान्छो छोरो प्रकाश गजमेर जम्मा १३ वर्षको थिए । दाजुहरूले आफ्नो घरबार सम्हाल्दा सम्हाल्दै ठिक थियो । बुवाको स्वास्थ्यअवस्था राम्रो थिएन । व्यवसाय निरन्तरता दिने कोही भएन । तसर्थ बुवाको विकल्पमा पसल पुगे प्रकाश । बिहानबेलुका पसल दिउँसो स्कूल । बिहानबेलुका पसल दिउँसो कलेज । यसरी नै उनको दैनिकी बित्थ्यो । बिस्तारै कलेज र पसलबाट बचेको समय आफ्नो दाजुहरूसँग सुनचाँदी पसलमा पनि पुग्थे उनी पछि बुवाको स्वास्थ्यअवस्थामा सुधार नआएपछि पढाइ र सुनचाँदी पसलको कामलाई छोडेर बुवाको व्यवसायलाई निरन्तरता दिए ।

उनी सँगको गफ निरन्तर थियो मेरो । उनी आफ्नो काममा निरन्तरता दिइरहेको थिए । उनको कुरा सुनेर भर्खर गाउँमा लागूऔषध कारोबारमा पक्राउ परेको २२ वर्षिय युवाहरूको सम्झना आयो मलाई । हुन त प्रकाश पनि अहिले २२ वर्षका भए । फरक यति थियो उनीहरू आफैँलाई सक्दै थिए । उनी आफूलाई सम्हाल्दै थिए । अहिले उनि आफैँ कुखुरा उत्पादन, कुखुरालाई चाहिने दाना वितरणको तयारी पनि गर्दै छन् । अहिले बुवाको स्वाथ्यमा सुधार आएको छ । बुवा र छोराको दैनिकी पसलमा बित्छ । 

हाम्रो गफगाफकै क्रममा हामी दुवैजना आफ्नो काममा व्यस्त थियौँ ।
- विदेश नजाने ?
- नजाने 
उनी छोटो उत्तर दिन्थे । यतिकैमा एकजना ग्राहक आए । जो हेर्दा सुकिलोमुकिलो देखिन्थे या भनौँ सहरिया पाराको ्र 
ग्राहक–कस्तो गनाको ? उफ्फ.......!
प्रकाश – हो नि है, तर मेरो त बानी भएर होला गनाउँदैन मलाई 
म – सुघेपछि जे पनि गनाउछ दाजु । फेरि मासु खानलाई बनेको सुघ्नलाई हैन । 
हामी तिनै जना हाँस्दै थियौँ ।